Sınırlandırılan Benlikler

SINIRLANDIRILAN BENLİKLER

Burcu ÖRLÜ

Diğer Yazıları

21.01.2021

Hayat köprüsünde geçmişime ördüğüm sağlam duvarlarım var benim. Kaybettiklerimi kazanmak için uğraşmadığım en değerli bugünlerim. Kaybetmeye boyun eğmeyecek en dirençli umutlarım. Hatalarımın bedellerini görmezden gelecek en olgun çocukluğum var(dı).

Gözlerimde parlayan umudum; neşem vardı. İnsanlığa el açacak kadar büyüktü sevgim. Artık yersiz öfkelerim, kesintisiz uykularım aldı yerini benliğimde. Acizliğim bütünüyle sardı bedenimi. Dalgın gözlerim, suskun yüreğim var. Hırslarım var hayaller adında. Azmim var yorarcasına. Koşturmalarım hayata, adımı unuturcasına…

Çukurumdu geçmişim. Aldığım her nefeste çukuru tırmandıkça, izin vermedi sevdiklerim. İzin vermedi tutunduğum dalım, ben tuttukça rüzgârlarla savruldu. O en sağlam duvarlarımdan sızan geçmiş, hasır tepsilerle sunuldu, bugünüme. Umuda koştukça bağlandı dizim. Kurtulamadım. Işığa ulaşamadım. Oysa ben o kadar isterdim ki; kaybettiklerimi, kazanmalarımla kıyaslanmayacak kadar hiç etmeyi. İzin vermedi nefesim. Yoruldum. Akışına bırakmaktan, her güne umut fidanları ekmekten yoruldum.

Yetemedim umuduma. Yetişemedim. Susuz kaldı direnişlerim.
Pes etmek miydi bedelim?
Suskunluğa mahkum muydu haykırışlarım? Direnmekti ya devrim.
Nerede o ruhum?
Nerede yarınlarım?
Nerede benliğim?
Geçmişin peşinde iz tutacak kadar hiç miydi günlerim?
Hiç miydik? Bu kadar uzun değil nefesimiz. Bir nefes kadar yakın ya ölüm. Pişmanlık kadar çaresiz mi insanlığımız? Sorguların bitmek bilmediği saatlere sığdırdık küçücük ömrümüzü. Mutluluğun çok küçük bakış açılarıyla en müthiş duyguları yaşattığını unuttuk.
Sahi. Neydi mutluluk? Uçan bir kuşun kanat çırpışları kadar gündelikti. Muazzam hisler uyandıracak kadar da sıra dışı. Yürüyen bir insan kadar alışagelmiş, güldüren, ağlatan, susturan, konuşturan duygularla eşdeğer.

Bir ırmağın akışı kadar coşkulu, bir rüzgârın esişi kadar savruk. Bir kalemin dili kadar hisli, bir devrimcinin direnişi kadar güçlü.

Kaç gündür gelecek? Kaç saattir? Ya da kaç dakika, kaç saniye… Ya son sözlerse? Geçmişe emanet edilecek kadar uzun değildir belki. Bedel ödeyecek kadar ömrü yoksa?

İdealler uğruna direndik çoğu zaman, hayallerimizi yeşertmek adına unuttuk benliklerimizi. İnsan olmadan, insani duygularımızı yaşayamadan hayal kurabilir miydik? Ya da hayal sandığımız hırslarımız mıydı? Hırslarımız uğruna mı yıkandık kinli sularda? Kinimiz miydi bize mutluluğu unutturan? Sevgiyi hiçleştirecek kadar küçük müydük?

İnanmalıydık. Can vermeliydik oysa umuda. Boş vermeyi bilmeliydik. Başıboşluğa kucak açarcasına değil de özgürlüğe inanırcasına. Kadere boyun eğercesine değil de emeklerin ekmeğine sığınırcasına. Tercihlere suçlu ararcasına değil de kararların bedellerini benimsercesine. Yaşamalıydık.

Saflığın duygulara döküldüğü o en temiz hislere can vermeliydik. Ömrümüze sığdırdığımız, çaresizce karanlığımızda bıraktığımız aydın yüreklerimizi, umutla zihnimize baskılamalıydık. Bilmeliydik. Yetmez… Adım atmalıydık. Dilde kalmamalı, yüreğe el uzatmalıydık.

Uçsuz bucaksız zamana sığdırdığımız yaşama yazdık, çizdik. İnkâr etmeden, sorgulamadan kabul gördük gerçekleri. Gerçek bildiklerimizi. Kompleksler edinmiştik şu kadarcık yaşımızda. Önyargılarla tuz biber serpiştirmiştik değişmez bakışlarımıza. Belki de mutluluğumuzun en büyük düşmanı kör kuyularımızdı. Biz gitmiştik o kuyulara. Sevgi adına, aşk adına. Yersiz gururumuzdu bizi o kör kuyulara gömen. Duygularımızı susturan. İnsanlığımızı unutturan. Umutlarımıza ayak bağı olan. Hayallerimizi sınırlandıran… Geçmişten ders almayı değil de geçmişte yaşamayı şartlandıran.

Burcu ÖRLÜ

KAVRANAMAYAN ZAMAN

Saat... Bilmem sabahın kaçı. Sabah mı? Öğlen olmuş. Seyretmişim boş duvarları, doyurmuşum karnımı kuru ekmekle. Atmışım kendimi bilmediğim sokaklara.

Şehrin insanlarını izlemişim. Yürümüşüm. Dalmışım gözyaşlarımla. Yanımdan geçen araçlardan ürkmüşüm. Yorulmuşum. Uyku yok gecelerdir. Atmışım kendimi bir ağacın gölgesine. Dayamışım sırtımı. Karıncalar gezmiş tenimde. Korkmuyorum artık alıp atmışım incitmeden. Neler oluyor? Bilmiyor muyum yaşadıklarımı? Hayır biliyorum. Zamanın bir rüya gibi geçtiğini de biliyorum. Bildiklerimi yazıyorum. Yaşamışım bu geceyi. Yaşamışım sabaha uzanan saatleri.

Mahallenin sokaklarında kahvaltısını yapmış oyuna çıkmış hayat dolu çocuklar.

Anlık da olsa güldürmüşler beni. Amcalar dükkanlarını açmış, teyzeler evlerinin camlarını. Kimisi aralamış perdesini, süzdürmüş gözlerini gelene geçene. Deli dercesine bakmışlar bana. Saçlarım dağınık, gözlerim denizde süzülen tekne gibi.

Geçmişim boş sokaklardan. Aileler görmüşüm. Mutlu kahvaltılarda aileler. Özenmişim çatal seslerine. Sıcak çaylara özenmişim. Bir ekmek dilenir gibi huzur dilenmişim seyrimle.

Seyretmek huzur verir mi?

Bazen evet. Mutluluk bir anlık da olsa bulaşıcıdır. İnsanız.

Dostlarım aramış tesadüf bu ya. Haber mi uçurdu yoksa kuşlar? Kahvaltılarını yapmışlar, keyif çaylarını yudumlarken gelmişim akıllarına. Ağlamışım can dostuma. Üzmüş müyümdür onu?

Kaldırmışım kafamı kağıdımdan. Solumda kalan parkta sallanan bir çocuk. Babası gülümseyerek izliyor onu. Sahi babam ne yapıyordur acaba. Biliyor mudur? Umut dolu kızının umutsuz kaldığını. Hayalperest kızının tükenen hayallerini.

Peki ya annem? Ağlardı muhtemelen.

Yıllarca kandırmışım sevdiklerimi. Ben aslında umutsuzluğumu gizlemişim umutlarımın ardına. Güneşli, güzel günlerin uzakta olduğunu bile bile.

Oysa yaşım 21. Oysa ömrümün baharı.

Bir sigara yakmışım. Koyulmuşum geldiğim yolları bulmaya.

Derken bir teyze çıkmış camına. Bakmış gözlerime, gülümsemiş bana. Tutamamışım kendimi, iki damla akmış yanaklarımdan.

Umuda hasret gülümsemelerle dalmışım yine kavranamayan zamana...