Mart ayında vizyona giren Bergen filminin fragmanına denk gelmiştim. Ondan tam bir ay önce de Dilberay adlı film vizyona girmişti. Bu iki filmde tarzları çok farklı olsa da −Bergen Arabesk-Fantezi müziği sanatçısı, Dilberay Halk müziği sanatçısı− iki sanatçının dramatik hayatları anlatılmaktadır. Ve bu kadar yakın zamanlı iki biyografik filmin ikisinin de acı, gözyaşı ağırlıklı olması dikkatimi çekti. Yakın sinema tarihine bakma ve yerli biyografik filmler üzerine araştırma yapma gereği duydum. Çünkü yanılmak istiyorum ama yerli biyografik filmlerimize konu alınabilecek neşeli hayatları olan sanatçılarımız yok mu? Yerli biyografik film kategorisinde ilk akla gelen isim Müslüm sanırım hem yakın zamanlı hem de gişe rekorlu güzel de bir filmdi ancak annesinin öldürülme sahnesi ve kendi eşine şiddet uyguladığı sahneler izleyiciyi oldukça üzdü. Cep Herkülü: Naim Süleymanoğlu var bir de. Bunda gözyaşı, acı, dram oranı diğerlerine göre daha az çünkü burada milliyetçilik damarından da girilmiş. Çiçero filmine bakıyoruz burada aksiyon ön planda ancak toplama kampları üzerinden yine bir dram söz konusu. Kimin hikâyesi olduğunu bilmiyoruz ancak Dayı: Bir Adamın Hikâyesi filminde de bir kabadayının zorlu hayatı anlatılıyor. Biraz geriye gidecek olursak Kelebeğin Rüyası, Ayla, Bizim için Şampiyon adlı filmlerde de birden fazla dram unsuru yer alıyor. Kesişme: İyi ki Varsın Eren filminde acı ne kadar ön planda bilemiyorum ama filmden ziyade gerçek hayatta Eren’in ölmüş olması yeteri kadar acı zaten. Ancak Dilberay ve Bergen benim için bu konuda bardağı taşıran son damlalar oldu. Dilberay filmine de Bergen filmine de gitmedim. Sanıyorum sinemacılar Türk toplumunun yumuşak karnını çok iyi bildikleri için sürekli oraya oynuyorlar. Dram varsa Türk izleyicisi en öndedir, salonlar tıka basa doludur. Oysa ben sinemada ağlamak istemiyorum belki… Bu o insanların hikâyelerine saygı duymadığım anlamına gelmiyor. Fakat sürekli karamsar hikayelere yer verilmesi zaten yeteri kadar mutsuz olan halkı daha da mutsuzlaştırmıyor mu? Sinema sektörü zaten tekelleşmiş bir hâlde ve yaşadığım küçük Anadolu şehrinde bağımsız sinema yok. Büyükşehirlerdekiler de bir bir kapanıyor. Yani yapımcılar ne tür film çekmek isterlerse hepimiz onları izlemeye mecbur kalıyoruz. Bu konuyla ilgilenenlere 2016 yapımı Kapalı Gişe: Türkiye’de Tekelleşen Film Dağıtımı belgeselini tavsiye ederim. Bari izlemeye mecbur bırakıldığımız filmlerde biraz komedi, mutluluk, umut unsurları olsun… Evet bir sanatçı için acı, hüzün, keder ve zorluklar her zaman besleyici olmuştur ancak bir yapımcının insanın sadece olumsuz duygularına hitap etmesi bu duyguların kullanıldığını gösterir. Ve izleyici olarak bizlerin de bu kadar acı meraklısı olmamamız gerektiğini düşünüyorum. Zaten evden dışarıya çıktığımız anda bin bir acıyla ve zorlukla mücadele etmek zorunda kalıyoruz en azından beyaz perdeye bakarken ağlamayalım. Gerçi bu ekonomik koşullarda sinemaya gitmek birçok insan için bir lüks hâline gelmişken, sanatın sürekliliği nasıl sağlanacak bilmiyorum.