Kuytu her daim zihnimizde anlamsal olarak tenha, göze batmayan, uğrak olmayan, gün ışığı görmeyen, ıssız, sessiz ya da diğer bir deyişle kimselersiz bir ‘yer’ olarak canlanır; varlığını mekândan alır. Kuytu çoğu kez bir sokak olur, bir köşe olur mesela. Oysa bir insanın yüreğinin, ruhunun ya da yaşamın kendisinin bir kuytusu olamaz mı? Mekânlardan öte, sadece kendimizin ayak bastığı soyut bir var oluş daha biçemez miyiz kuytulara? Görünenin ardındaki görünmeyenlerimizle, konuştuklarımızın ardındaki sustuklarımızla, bilinenin ardındaki bilinmeyenlerimizle ya da daha farklı ifade etmek gerekirse aydınlıkta kalanın yanında karanlıkta kalanlarımızla benliğimize çekildiğimiz  kuytularımız yok mu aslında?
   

    Carys Davies kaleme aldığı on yedi öyküden oluşan Kuytu isimli eserinin her bir öyküsünde, pek azı beraberinde mekânsal kuytuları da barındırsa özünde insanın kuytularını alabildiğine yalın fakat bir o kadar da hiç beklenmedik anda okkalı bir tokat yemişçesine afallatacak biçimde okuruna aktarıyor. Afallatacak biçimde diyorum çünkü yazar şu kısacık metinlerde bile sağlam ters köşeler yapıyor ve siz olay örgüsü içinde yakaladığınız ipuçlarıyla kendinizce tamamladığınız öykülerin aslında hiç de sandığınız yönde ilerlemediğine tanık olup hiçbir öyküde olay örgüsünün akışını kestiremiyorsunuz. Çünkü karakterlerin çekildikleri, sadece kendilerinin ayak bastıkları kuytular var ve siz bir okur olarak sadece aydınlıkta kalanın, görünenin, bilinenin ışığında varsayımda bulunabiliyorsunuz. Oysa yazar karanlıkta kalan yanları sözcük sözcük kâğıda döktüğünde aslında bildiğinizi sandığınız pek çok şeyi bilmediğinizi, yakın olduğunuz her şeye ne kadar uzak ve yabancı olduğunuzu fark edip afallıyorsunuz. Ne müthiş bir deneyim, ne özgün bir eser, öyle değil mi? O halde ‘kuytu’da kalmasın diyelim.