BUZUN ALTINDA

​

“Ölmek istemiyorum,” dedi.
Gözleri açıktı.
Elleri elimdeydi.
Ağlıyordu.
“Ölümden değil,
günahımdan korkuyorum…
Ben bir günahkârım.”

​

Savaştaydık, Rusya’da.
Kucağımda kızım,
elimde oğlum vardı.
Kaçıyorduk.

​

Buz tutmuş bir göl,
üstünden koşuyorduk.
Bir patlama oldu,
her şey sarsıldı.

​

Oğlum…
bir anda elimden kaydı.
Çatlayan buzdan
suya düştü.

Duramadım.
Dönemedim.
Koştum.

​

Durabilirdim.
Oğlumu sudan çıkarabilirdim.
Ama kaçmaya devam ettim.

​

Kızım yaşıyor.
Ben yaşıyorum.
Ama içim o gölde kaldı.
Oğlum, o suda kaldı.

​

Yıllar geçti.
Bir hayat kurdum.
Ama o an,
hiç bırakmadı beni.

​

Şimdi,
ölüm döşeğindeyim.
Ve hâlâ…
anneliğimden utanıyorum.
Ve bu günahımı
artık söylüyorum.”

Dedi.
Sonra gözlerini kapadı.
Sonsuz uykuya daldı.