Yağmur Şengöz

GİDEMEDİM

Her şeye rağmen kalmak, elinde olmadan gitmek…

Bir şeye gönül verdim ama bildiğiniz gibi değil! Onun hayaliyle yatıp yine onun hayaliyle kalktım. ‘’ Dişimi tırnağıma taktım.’’ derler ya hah işte o cinsten bir şey... Peki gönlümü verdiğim şeye ulaştım mı? ’’ Elbette … İnsan yeter ki istesin, olmayacak şey yok hayatta!’’ demeyi çok isterdim lakin olmayınca olmuyor işte yahut istediğin gibi olmuyor ya da olunca tadına varamadan ‘’Oh be!’’ deyip arkana yaslanamadan o keyifle alıp eline bir kitap ‘’İşte bu!’’ diyemeden bir şeyler oluyor. Ama ne ? hatayı kim yapıyor, hata kimde, hata nerde?

Gönül verdim. Gönlümü verdiğim şeye ulaştım. Ben bir öğretmenim. ‘’Öğretmenim’’ diye sesleniyorlar bana. Teşekkür ediyorlar. ‘’Sizin sayenizde…’’ diye başlayan cümleler kuruyorlar. Hiçbir şey demeseler umutla bakıp sımsıkı sarılıyorlar. Yeter, diyorsun. Bu bana yeter. Yaşadığın manevi hazzın bir tarifi yok. Olduğun bu yere dişinle tırnağınla hayalini kurarak onunla uyuyup uyanarak geldin. Tarifi yok… Tam da bu noktada bir ‘’ama’’ çıkıyor karşına. Tam da onlara öğrettiğin cinsten bir ama: Olumlu başlayan bir cümlede ‘’ama’’ varsa çok da iyi şeyler beklemeyin o cümleden.

İşte olumsuzluklar bırakmıyor peşini haziranın gelmesiyle. Bir kaygıdır alıyor seni. Evet doğru tahmin, ataması yapılmamış bir öğretmenim ben haziranın gelmesiyle düşüncelere dalan. Haziran sonunda acaba çalıştığım kurum devam edecek mi? Etse bile beni tercih edecek mi zira bir sürü öğretmen var üç kuruşa çalışacak. Hatta çalışıp çalışıp karşılığını alamayıp susup oturacak. Karşılığını alamayacak derken yanlış anlamayın aldığı şeyi azımsamaktan bahsetmiyorum ha, hiç almamak diyorum. Evet hiç! Yalnız yaşayıp faturaları ödeyememekten, kışı bir arkadaşının evinde geçirmekten, bir ev geçindirerek belki de bir çocuk okutarak hiç karşılığını almadan çalışmaktan bahsediyorum.‘’ Nasıl?‘’ diyorsunuz ‘’Niye?’’ diyorsunuz ‘’Öyle işte’’ diyorum. Neticede bir kebapçıda çalışmıyorsunuz!!! Benden bu kadar deyip çekip gidemiyorsunuz. Size umutla bakan bir öğrenci bile olsa; geleceğe umutla bakan, geleceğe dair hayali olan tek bir çocuk bile olsa onu ardında bırakıp gidemiyorsunuz. Öyle biliyorlar ki hassas noktanızı!..

Evet, ben bir öğretmenim ve gidemedim…

Gönül verdim. Gönlümü verdiğim şeye ulaştım. Ben bir öğretmenim. Ne mutlu değil mi bana? Hatta iyi bir de haberim var sizlere, atandım. Bilmem nerenin bilmem ne köyüne. Ne güzel değil mi? Köy öğretmeni… Bence de… Tıpkı hayalimdeki gibi. ‘’Ama’’ bazı sıkıntılar var. Tek öğretmen benim köyde. Okula çok da benzemeyen bir yer var, sıra yok içinde tabi öğrenci de… Kalacağım bir yerde yok. Olsun ben bir öğretmenim, her şeyin üstesinden gelirim… Okul iyileştirildi, sıra tamam, bahçemde çocuklarım koşuyor. Hala evim yok. Köylünün evinde kalıyorum. Kafama da bit düştü. Sağlık ocağı yok. Şehre inmek için araba yok. Beklerim. Hepsinin üstesinden gelirim.

Evet, ben bir öğretmenin ve buradan da gidemedim.

Gönül verdim. Gönlümü verdiğim şeye ulaştım. Ben bir öğretmenim. Dört yıl okudum yetmedi. Dört yılda atanmak için çalıştım. Başardım! ‘’Memleketin her yeri bizim, gideceğim yerde beni bekliyor çocuklarım.’’ dedim, gittim. Kavuştum onlara nihayet… ‘’Bir insanı sevmekle başlayacaktı her şey.’’ Sevgiyle kucakladım önce hepsini. İlimle aydınlattım yollarını. Kitaplar okudum, şarkılar söyledim. ‘’Ata’’m dedim ‘’Senin izinde bana emanet vatan.’’ Artık keyifle arkama yaslanıp kitabımı elime alıp ‘’İşte bu.’’ demenin vaktiydi. Diyemedim… Aslında asıl şimdi gitmemem gerekiyordu ‘’ama’’…

Bu "ama" en acısıydı "ama" ların. Kulağımın dibinde patlayan sesle aynı saniyede hatta saliseler içinde düşündüm bunu.

Evet, ben bir öğretmenim ve bu kez gittim bir daha hiç gelmemek üzere sonsuzluğa...

Elimde değildi....

Aybüke Yalçın ve Necmettin Yılmaz ile tüm şehit öğretmenlerimizin aziz hatıralarına saygıyla.