"okudukça güzelleşeceğiz"
HANGİ SON(SUZ)
Sorgulamakla devam ediyor gecem.
Cevap ve çıkış yolu bulamadıkça sorgulama başlıyor aslında. Yalnızlığımla derlenen geceme bir çift konu doğuyor. Ve ben kayboluyorum sonsuzluğun mateminde. Kaybolmak başlatıyor belki de gecemi. Belki de gecemin başladığı noktada sorularım doğuyor günüme. Belki de ben bu noktada var oluyorum. Varoluşumu bir dumanla kutluyorum. Acizliğim, yakamı bırakmıyor. Bir elimde çocukluğum bir elimde gençliğim. Önümde, sonu olmayan geleceğim. Tercihlerim, savruluşum, imtihanım ve kayboluşum…
Belki de hayat denen gerçek bu gecelerde yatırılıyor masaya. İnsan bazen farkında ama bazen bir kuş gibi süzülüyor gecenin karanlığında. Yalnızlık ise olmazsa olmaz bir gerçek. Her insan kendi içinde yalnızlığı yaşıyor. Kalabalıklara meze olamayacak kadar değerli yalnızlığımıza sarılıp uyuyoruz çoğu gecelerde. Her şey bu ince çizgide süzülen bir hayal aslında. Var olmayan ama var olan ya da var olduğunu sanan.
Her insan soruyordur kendine. Neden varız? Neden bu sonsuz maratonda güçlükler içinde savaşlar veriyoruz yaşama karşı? Karşılaştıramayacak kadar uçsuz bucaksız imtihanlar içinde neden yaşıyoruz bu hayatı? Sonsuzluğu veya sonu; bilmeden, görmeden, duymadan. Sadece hisler içinde sonumuzu çiziyoruz yalan dünya üzerinde. Bu yalan dünya ne istiyor bizden?
Yazgımız mı bizi değiştiren, yoksa biz miyiz yazgımızı değiştiren? Kul mudur kaderi güldüren, kader midir kulu güldüren? Vaktimiz var mı kurduğumuz dünyaları yaşamaya? Hangi son? Hangi sonsuz?
Bir elimde çocukluğum bir elimde gençliğim. Önümde, sonu olmayan geleceğim.
Cevabı olan ama bazen elimizde, bazen bizden bağımsız olan gerçeklerle boğuşmaktır belki de tüm imtihan.
‘Gel gör ki ele avuca sığmıyor zaman. Yeni güne, geceler boyu düşünmemiş gibi devam etmeyecek miyiz? Gerek var mı? Bu labirent içinde çıkmaz sokağa koşmaya: bilerek ve isteyerek.’
Belki de farkında olmadan tercihlerimiz etkileniyor, savruluşlarımız ve kayboluşlarımız bir bir film şeridi oluyor bize bu gecelerde. Ve imtihanı böylece geçiyor olabiliriz. Elimizi biraz insanlığa uzatarak, vicdanımıza sığınarak kolluyoruzdur aslında geleceğimizi. Her soru bir cevabı doğurduğu gibi, her cevap yeni bir soru doğuruyordur. Her ‘soru-cevap’ bir hayata dokunuyordur. Dokunulan her hayata bir umut doğuyor ve gün başlıyordur. Başlayan gün, istemesek de soruları ve cevapları yaşatıyordur zihnimizde. Sorular ve cevaplar yaşadıkça biz var oluyoruzdur ve benliğimizi ancak böyle koruyabiliyoruzdur.
Benliğimizi savunduğumuz çelişkili sabahlara, günaydın demeyi öğreneceğiz belki de.
Oysa yaşam ancak bu şekilde yeşertir umudu. Her cevap, hayatımızın bir kesiti. Her soru, o kesitin vaziyeti. Ve hayat bir o kadar derin. Her derinlik, var olan benliklerin var ettiği sonsuzluk..