Kadın kendini avuntulardan arındırmanın  derdine düşmüştü. Giden  yolunda mutlu mesut ilerlerken zamanın amansızlığına çakılıp kalmanın da bir manası yoktu. Acılar kadına, sancılar kadına, acabalar, belkiler, nasıllar, niçinler kadına. Duvarlardaki amansız çatlaklarda yüzünün yarısını gören bu kadına reva biçilen hasretli ayrılıklar onu ebedi umutsuzluklara zincirlemişti. Klasik bir veda değildi aralarındaki. Yarım kalmışlığın vedası  kabul  görmezdi. Kolunu kaldıracak dermanı  yokken adamın bıraktığı sancıyı nasılda vücudunun her zerresinde taşıyabiliyordu. Ankara’nın dik yokuşlarını çıkmaya yorulmuşken adamın dik yamaçlı gururuna ulaşabilmek için nasılda tırmanıyordu dört elle..

​

   Ansızın ellerini açtı ğöğe;

  "İçerimde kuş ölüleri ile bezenmiş bir kara toprak! Ya Rab! İnsan nasıl dayanır yürek sancısına.. bu yanan yüreğin közü de küllenmez mi?  Ya Rab! Çek al beni yanına.. derdime deva bulamam.. devam derdimdedir… derdime dert olsam varamam.. Ya Rab! Hapseyleme, bu yürektir kan sızar.. bu  kan beni her gece düşümde boğar.."

​

   Gidene dur denilmezdi. Kadına bunu öğretmişti adam.. kadın artık biliyordu ki;  adam kafasına koyduysa gitmeyi; uğrunda yol olsa, başı boranlı dağ olsa, kanadında umut taşıyan kuş olsa alıkoyamazdı adamı..