Beynim tufana yakalanmış gibi kafatasımın içinde savruluyor. Tutundurmaya çalıştıkça ufalıyor, eziliyor, büzülüyor bilye kadar kalıyor. Bilyem, tahtanın üzerine sektirilip atılmış bir tazı gibi deliğe doğru koşuyor. Tırrrrrrrkk. Hışımla çarpıyor tüm zamanlara: geçmiş, gelecek, an, araf…
   Geçmişe gidiyorum. Belki bin yıl önceme. Eski Roma’ya kadar uzanıyorum. Bir savaş esiriyim: gladyatörüm. Beni arenanın ortasına fırlatmışlar. Etrafımda benden iri benden ufak esir gladyatörler. Ortalıkta tekinsiz durumlar. Nahoş, berbat bir koku.  Ben, tek başıma elimde tahta kılıcımla, öyle dımdızlak duruyorum. Bacaklarım tir tir titrek, gözlerimin önünden akan vahşeti görüyorum. Ağzımda acı bir tat.
   Roma halkı küfürler yağdırıyor, ellerinde köpek öldüren şarapları gargara yapıp bana doğru tükürüyor, nara atıyorlar: “Başaramazsın.” diyorlar. Yüzüme sırıtıp yanındakine fısıldıyorlar. “Başaramayacak.” Sesler kısılıyor sesler kulak zarını patlatıyor. Ve sesler durmuyor. Koro halinde salyalarını akıta akıta o tek ses: “ Buradan çıkamayacaksın.”
   Bir dönem tamı tamına içinde bulunduğum, bana bunu hissettirmeye çalıştıkları duyguydu bu. Çevrem, azgın Antik Romalı seyirci, başaramazsın diyen çokbilmiş akrabalarım, kılıcımsa kalemim.
   Karar verdim. Sınava girecek ve atanacaktım. Planlar yapıldı, hazırlıklar tamamlandı. Köyde dershane yok, babam şehir merkezinden ev tuttu. Belki de memleketin en kılıksız eviydi bu. Olsun, babama masraf olmasın. Durumu zaten yoktu. Eşya da babamın durumu gibiydi. Yoktu. Dert de değildi. Bir odun sobam vardı ısıtacak mis gibi. En ucuz kömürü alırdım. Bu yüzden kör olasıca yanmaz, tüm evi dumana bulardı. Komşular yangın çıktı sanır kapıma üşüşürlerdi korkudan. On numara buzdolabım vardı. Buzluğuna pet şişeleri koyar, buz tutunca masamın altına koyduğum su dolu leğenin içine sallardım. Ders çalışabilmek için elli derece sıcağa karşı bulduğum en mükemmel çözümümdü. Dört kilometre yürür derse yetişirdim, yol parası vermemek için. Eğitim aşığı babam tek sponsorum olduğundan her öğrenci gibi ben de yumurtanın en afili versiyonlarını makarnanın seksen sekiz çeşidini yaptım. Hayatımı derin dondurucuya koydum. Atanınca derdim. Atanınca… Derin dondurucunun fişini çekip yaşama döneceğim. O günü iple çektim. Buz gibi soğuk odada tek başıma titrediğim günleri unutamıyorum. En yakınımın her akşam yemeğinden sonra arta kalan yemekleri çöpe döktüğünü, o akşamlarda küflü ekmek yediğim günleri unutamıyorum. En yakın bağımın elini beline koyup beni hor gördüğü günleri unutamıyorum. Anlamadılar. Bu kadar anlaşılabilir bir amacı anlamadılar. Ama çok güzel anlattılar. Beklentiler herkes için farklı olabiliyor. Final çizginde seni çiçeklerle beklediğini sandığın en yakınların bile çok farklı olabiliyor. Biz buna gerçekler diyoruz. O yolda senden başka kimse olmayabiliyor. Elinde kalem değil; ütü, bulaşık süngeri, süpürge sapı, toz bezi gibi onların işine yarayacak harika icatları görmek isteyebiliyorlar. Kimin ne umrunda kendi çıkarlarından başka. Gözümden yaşlar dökülürdü, arenadan sesler yükselirdi. “Sürtük, boşuna debelenme, sen kimsin başaracak.” Tıssss.

​